Cheerer Ka Ba?

May mga taong tumutuligsa samga kapwa Pilipino natin na pumupuna sa may kabagalang pamamahagi ng relief goods sa  mga kababayan nating sinalanta ni bagyong Yolanda. Sabi nila “Sana ikaw na lang si Pnoy; sana ikaw na lang ang gobyerno dahil baka mas magaling ka at magagawa mo ang di nila kayang gawin.”

Napakalaking kahunghangan! Oo kalokohan na patulan at tuligsain ang mga kritiko ng gobyerno ngayon. Sa dinami-daming ng di magagandang gawain ng mga lider ng bansa, kung sino man ang mga ito, hindi masisisi ang taong bayan na pagdudahan na ang  kakayahan at kredibilidad ng mga namumuno. Oo, hiindi lahat madumi pero may kakayahan ba tayo na ituro kung sino ang malinis? Mas may kakayahan pa tayo na tukuyin kung sino ang madumi dahil lantaran nilang ibinabandila sa publiko ang mga putikan nilang barong.

Noong isang araw napanood ko si Pnoy na kinapanayam sa CNN. Humanga ako sa ating pangulo. Matalas mag-isip at matatas sa pagsagot sa bawat tanong na ipinukol sa kanya. Hindi ko siya nakakitaan ng bahid ng pagaalinlangan sa mga salitang binitawan niya o pagkasindak sa mga tanong na kumukwestiyon sa kanyang kakayahan bilang lider. Kaya naman pala si Pnoy ang nahirang na lider ng ating bansa dahil may kapani-paniwala siyang kakayahan. Kung ako na ordinaryong mamamayan ang nakaupo sa silyang inupuan ni Pnoy, malamang ‘di ko kakayanin. Kaya nga ‘di ako tumakbong presidente o kahit tanod man lang sa barangay. Pero tao, nabibigyan ko ng kahulugan ang bawat salita o bawat aksiyon na naririnig ko o nakikita ko, at wala akong ibang magagaw kundi ibahagi ang bawat kapiranggot na opinyon ko, upang malaman din kung tama ba o mali ang bawat kong hinuha. Ang punto ko rito, “Kung ang ordinaryong mamamayan pinuna ang pamamalakad ng magaling nating gobyerno, hindi sila dapat kastiguhin. Sapagkat maliban sa karapatan nilang magtanong o pumuna, ito lang ang maaari nilang itulong sa bansa.” Oo, tulong din na maituturing ang mga kritisismo. Yan ay kung ituturing ang mga  kritisismong ito sa positibong perspektibo.

Sapagkat sa bawat organisasyon kailangan na may pamumuna. Kung walang puna, perpekto na ang organisasyon at wala nang espasyo para sa pag-unlad. Malinaw na hindi tayo perpektong nasyon. Mapagkunwari ka kung di ka aayon. Madaming kapuna-puna na dapat malaman ng gobyerno para alam nito kung paano kumilos tungo sa pag-unlad. Ang mga punang ito ang batayan  upang malaman ang bawat kahinaan ng pamamahala ng kung sino mang mga ider na niluklok ng taong bayan. Kung panay paupuri ang ipupukol sa gobyerno, ano na lang ang mangyayari? Magiging kampante ang mga lider na gawin ang mga bagay-bagay sa sarili nilang pamamaraan. Hindi nila isasa-alang-alang ang kapakanan ng taong bayan dahil wala silang naririnig na boses ng pagmamakaawa, pagtatanong, o pagtuligsa. Kung ang mga malalaki at mayayaman na bansa nga gaya ng Estados Unidos ay nakalalasap ng kritisismo mula sa taong bayan nito, Pilipinas pa kaya?

P.S.

Goodbye Yolanda, huwag ka nang magbabalik. 

Quezon City Post Office Terrible Experience

Noong June 2011 nag leave ako sa trabaho upang mag-apply para sa Social Security System (SSS) Identification Card sa opisina nito sa Cubao, Q.C. Mahaba ang pila nung araw na yon kaya buong araw akong di pumasok sa trabaho. Ang kagandahan naman nito, mabilis yung proseso—mula sa pag-fill out ng application form, bayaran ng fee, hanggang sa kuhanan ng photo. Alas tres na nung nakauwi ako sa boarding house. Gayunpaman, labis akong nagpasalamat para sa araw na yon dahil sa wakas magkakaroon na rin ako ng SSS ID in one and half a year. Ganun daw ako katagal magaantay ayon sa mamang kumuha ng litrato ko. Matagal oo, pero maigi nang magsimulang mag antay kesa di na lang mag-apply. Gaya ng sabi ko, June 2011 ako nag apply. At base sa timeframe na binigay ng mamang litratista, dapat nasa akin na ngayon ang inaasam asam kong ID card.

Natapos ang taong 2011 ni hindi ko tinangkang mag-follow-up dahil nga iniisip ko noon na dapat isa’t kalahating taon ako mag antay. Ibig sabihin nito, December 2012 ko pa makukuha ang naturang ID. Matiyaga nga akong nag-antay hanggang December 2012. Subalit dumating at lumipas ang Dsecember 2012 hindi dumating ang ID. Hindi pa rin ako nag follow up bilang bigay palugit ko sa SSS. Siguro nga ay sira ang machine nila gaya ng lagi nilang sinasabi sa mga nag-fa-follow-up. February 2013 na noong naglakas-loob akong mag-follow up. Ginalugad ko ang internet para sa hotline number ng SSS. Nahanap ko nga ang mga numero subalit ubod-hirap namang kumontak at sa mga pagkakataon na may makakausap sa trunkline sasabihan ka na busy daw ang linya sa ID follow-up station. Lumipas ang mga araw na sinusubukan kong kontakin ang numbers para sa follow-up ng ID subalit lagi akong bigo.

February 27, 2013 naka-schedule akong mag-apply ng pasaporte sa Galleria. Sa katangahan ko lang di ko naisip na dapat may isang government ID ako bilang requirement. Meron sana akong government ID kung hindi ako dinukutan ng wallet nang kung sino mang hinayupak. Sa makatuwid, hindi ako nakapag apply for passport. Naalala ko yung SSS ID ko. Naisip ko na baka pwede ko na lang kunin mismo sa opisina nito sa East Avenue QC. Sa halip nga na mag-aply for passport nagpunta na lang ako sa SSS East Ave. Siyempre kinailangan ko nanamang mag leave para sa ID na ito. Maaga akong nagpunta at maaga ko ring nakuha ang  verification slip kung saan nakasaad na nasa Quezon City Post Office na nga ang aking ID. Labis akong natuwa at excited na pumunta sa Post office. Habang nasa tricycle ako papuntang post office naisip ko na kailangan lang pala na personal mong i-follow-up ang ID para makuha agad. Sa unang pagkakataon sa araw na iyon nagkaroon ako ng ngiti sa labi ko. Nasa ganung moda ako ng pagmumuni-muni nang huminto ang tricycle at nasa post office na pala kami. Bente ang pamasahe na ikinagulat ko dahil mukhang malapit lang naman ang nilakbay namin. Pero hinayaan ko na yon gayung mas excited akong makuha ang ID ko.

Pagpasok ko ng gate ng post office nakita ko agad ang estblisimiento na tila pinagdaanan na ng panahon. Basag ang mga bintana at ang tila bodega nitong pintuan ay di na yata maayos. Naisip ko, kawawa naman ang building na ‘to pero siguro epektibo naman ang serbisyo ng mga empleyado, doon na lang sila babawi. Pagpasok ko sa ground floor napansin ko ang isang malaking tarpaulin na nakabalandra sa pinakadulong window/counter. Window 9 yata yun kung di ako nagkakamali. Sa tarp nga na yon nakalahad ang mga steps sa pag-claim ng SSS ID Card. Sabi sa tarp: kapag may verification slip nang hawak mula SSS, umakyat na sa second floor at hanapin ang kartero ng inyong lugar. Sinunod ko ang nakasulat na yon sa tarp. Sa bungad lang ng  hagdan nakita ko ang kartero ng para sa CUBAO. Ibinigay ko ang verification slip ko sa mamang nandoon. Tinanong kung taga saan ako sa cubao sabay abot sa akin ng isang makapal na folder. Hanapin ko daw ang pangalan ko doon. Alam kong di ko dapat ginagawa ang pinagagawa ng mamang ito subalit sa kagustuhan kong mapabilis ang paghahanap isa-isa ko ngang ginalugad ang mga pangalan na nakalista sa folder na yon subalit WALA akong pangalan dito. Sinabi ko nga sa mama na wala doon ang pangalan ko. Tinanong ako nito: “Pinakita mo na ba ito (verification slip) sa window 10?” Siyempre sinabi kong hindi at sinunod ko lang ung nakasulat sa tarpaulin. Ang sabi uli saken: “E kasi dapat makita muna nila ito at sila ang magche-check kung nadeliver na nga ito dito.” Sa isip-isisp ko “Para saan yung paghahanap ko ng  pangalan ko sa makapal na folder na yon at yung iba pang folder na binabasa niya kung di niya makikita dtto kung may delivery na nga?” Gayunpaman hindi ko tinanaong ang mamang iyon. Bagkus kinuha ko ang pangalan niya bago ako pumunta sa window 10 sa ground floor. Nagpakilala si mama na Eduardo.

Sa ground floor dumiretso nga ako sa Window 10. Wala akong nadatnang tao. Nagantay saglit at nang wala akong maantay kinausap ko ang nakatao sa Window11. Binigay ko ang verification slip at nakiusap na i-check ito. Sinabihan ako na umupo muna at  tatawagin na lang ang pangalan ko. Nakita kong nag-check ang empleyadong ito sa computer niya. Maya-maya tumayo ito at inabot ang verification slip ko sa isa pang empleyado na nasa window12 naman. Narinig ko ang pangalan ko umalingawngaw mula sa window12. Lumapit ako at nakinig sa sinabi ng empleyado ito.

Ang sabi: “Kinausap ng kasama ko yung kartero at chinek niya sa data. Wala pa ito dito. Wala siya sa data namin.”

Sinagot ko siya ng isang tanog: “Kuya, kinausap niya yung kartero?”

Empleyado: OO

Ako: Kuya hindi ko siya nakitang umakyat  para kausapin yung kartero at hindi ko siya nakita na tumawag sa telepono bakit mo sinasabing kinausap niya yung kartero? Anong pangalan mo kuya?

Empleyado: Bakit? Bakit mo kinukuha ang pangalan ko? E di i-check mo pa pangalan mo dito sa nomputer para makita mong wala sa record. Diskompiyado ka masyado.

Ako: Kuya wala akong problema sa record niyo. Kung wala pangalan ko diyan babalik ako sa SSS. Kinukuha ko pangalan mo para pag tinanong ako kung sino nagsabi may mababanggit akong pangalan ganun kasimple.

Empleyado: E wala nga e. O, eto icheck mo pa! (sabay pakita sakin ng monitor ng computer nito).

Ako: E kuya wala nga akong problema sa inyo e (sabay alis sa window 12 at dumiretso sa window 9).

Sa Window 9

Ako: Mr. umakyat kaba sa taas para kausapin yung kartero tungkol dito? (pinakita ko verification slip ko)

Empleyado: Hindi sir.

Ako: Tumawag ka ba sa kartero?

Empleyado: Hindi sir.

Ako: Pero wala nga ito sa record niyo?

Empleyado: Chinek ko sir wala po e.

Ako: Anong panglan mo mister?

Empleyado: Gian po.

Ako: Yung nasa Window 12 anong panglan?

Empleyado: Dante po.

Ako: Thank you Mr. Gian.

Umalis ako sa ground floor at bumalik sa second floor upang kausapin si kuya Eduardo.

Sa second floor.

Ako: Kuya wala daw sa record e. Paano kaya ‘to?

Eduardo: E wala kung ganun.

Ako: Ganun lang kuya? (Medyo nagulat ako sa kanyang sinabi na para bang wala nang pakialam.) Anong apelyido mo kuya? (Dahil nung pagkakataon na yon gustong gusto ko nang gawan ng report ang nagyayari.)

Eduardo: Bakit? Bakit mo kinukuha? (Pasigaw)

Ako: Gusto ko lang gawan ng report ang pangyayaring ito…(Inudlot niya ang sasabihin ko pa.)

Eduardo: Bakit mo kami gagawan ng report? Ikaw na nga ang tinutunlungan! (Lalo pang tumaas ang boses)

Ako: (Di ko napigil ang sarili ko at tumaas na rin ang boses ko.) Kuya, hindi mo ako tinutulungan! Ginagawa mo lang ang trabaho mo. Isa pa hindi kayo ang gagawan ko ng report kundi ang pangyayaring ito na nawawala ang record ko sa post office na ‘to at salungat yan sa claim ng SSS na andito na nga!

Isa pang mama sa table: Huwag kang magalit. Inaayos na nga e.

Kinuha ko ang verification slip sabay sabing: “Hindi naman ako dapat magalit.” Tumingin ako kay mang Eduardo at sinabihan ko ng: “Maraming salamat po sa tulong niyo ha.” sa tonong pinuno ko ng sarkasmo. Umalis ako at bumalik sa SSS.

Sa SSS tinanong ko ang isang empleyado na nagngangalang Dominik. Tinanong ko kung pipila ako uli para sa priority number upang tanungin kung talagang na-deliver na sa post office ang card ko. Sabi niya hindi na raw kailangan at dumiretso na lang ako sa counter 54 kung saan ko nakuha ang verification slip at doon ko itanong.

Sa counter 54 kinumpirma ni Ms. Cecilia na nadeliver na nga yung ID ko sa post office. Ipinakita pa nito ang monitor niya at isang pad kung saan nakasulat ang delivery date at tracking number. Kinunan ko ng picture yung pad at bumalik sa post office.

Sa post office dumiretso uli ako sa second floor. This time hindi na si manong Eduardo ang nasa mesa kundi yung isang mama na sinabihan akong huwag magalit. Ganun pa man nakita ko si mang Eduardo di kalayuan sa likod ng mama sa mesa. Tinanong ko ang mamang ito wari’y di ko nakita si mang Eduardo.

Ako: Nasan po si kuya Eduardo?

Mama: Pakiantay na lang lumabas siya pabalik na ‘yon. (aba! si Mang Eduardo pala ay may doppelganger?)

Ako: Si Mang Eduardo po lumabas?

Mama: Oo, pero pabalik na ‘yon antayin mo na lang.

Ako: (Nakita kong papalapit si Mang Eduardo) Yan kuya o si Kuya Eduardo.

Eduardo: Ano yon?

Mama: E hindi naman Eduardo pangalan niyan e.

Ako: E nagsinungalinag pala kayo kung ganun? (sabay tingin kay Mang Eduardo. Walang sumagot bagkus ay tsinek ang verification slip na inabot ko.)

Biglang may lumapit na tila mabait na kartero. Ito’y mejo  bata pa kung ihahambing sa dalawang kausap ko.

Batang Kartero: Sir ganito na lang po. Dalhin na lang po ninyo ito (tangan ang verification slip) sa records section, Hanapin niyo posi Ms. Heidi doon.

Ako: Ako ba mismo magdadala nito?

Batang Kartero: Opo, doon lang yun (sabay turo sa malapit).

Ako: Ah okay. Hahanapin ko lang si Ms. Heidi?

Batang Kartero: Opo.

Ako: Salamat ha (sabay kuha sa verification slip at nagtungo na nga ako sa Records Section).

Pagpasok ko ng opisina.

Ako: (Bilang iisang babae ang nanduroon that time I assumed na siya na si Ms. Heidi na binanggit ng batang kartero.) Ms. Heidi?

Babae: (Hindi ako sinagot. Tumingin saken sabay tayo at kuha ng verification slip). Hindi ako mag-chechek nito. (Lumabas ang babaeng ito na naka tsinelas lamang na walang sinabing malinaw sa’ken.)

Pagbalik ng walang respetong babaeng ito:

Babae:  Window 12.

Ako: Pupunta ako sa window 12?

Babae: Oo.

Ako: (Nagpipigil ako nung sandaling iyon. Wla akong sinabing kahit ano sa babaeng ito tungkol sa behavior niya, Bagay na pinagsisihan ko dahil sigurado ako na gagawin niya uli ito sa ibang tao.)

Sa window 12 nagpunta ako, inabot ang verification slip, at inantay na tawagin ang pangalan ko. Alalahanin na ang window 12 ay manned by Dante someone.

Dante: Romeo? (lumapit ako sa window.) Boss pakisulat na lang contact details niyo at kokontakin kayo ng kasama ko (pointing Mr. Gian sa window 9.)

Sinulat ko nga ang numero ko at binigay kay Gian. Tinanong ko kung hanggang kalian ako magaantay ng text niya. And sabi madami daw kasing nakatambak na files kaya baka mejo matagalan. Tinanong ko rin kung mas madali ba na mag-apply ako ng panibagong card o antayin ko na kontakin niya ako. Sinagot ako na antayin ko na lang daw ang message niya. Bilang pinanganak akong ubod ng kulit humingi pa rin ako ng timeframe ng pag-aantay. Sabi niya isang lingo raw. Bago ako umalis tinanong ko kung bakit hindi siya naka-ID. Ang sabi niya bago lang daw ciya kaya wala pa siyang ID. Sabi ko uli “Kayong lahat dito bago? Kasi tingnan mo lahat walang ID.” Ngumiti lamang itong si Guian. Sa kanyang ngiti batid ko na may pagaalinlanagn na itong sumagot. Gayong mabait naman siya sa’kin nagpasalamat na lang ako at tuluyang nagpaalam.

Nakuha ko ba SSS ID ko? Oo. Three weeks after. : )

[Highlights] Badminton Lin Dan vs Lee Chong Wei Olympic 2008

who would have thought i would fall in love with this sport? i had the most boring office man's life. haha!

a stranger's folly

He sat, rested his elbows on the steel table and his chin on both palms. He looked like a blue flower bud resting on its comforting sepals. He was indeed in sorrow and a sensitive painter could paint the sadness in a very few strokes of his palette. Good thing  he had company--a second-hand book adopted from a colleague. 

It was a usual after-work day. He used to sit there and read one of his fave books till 10 p.m. then goes home when the stores start closing. But the usual day turned unforgettable and it started with a tap on his left shoulder.

"You alone?" the question was surprising.
"With my book." the answer was unfriendly.
The stranger sat though not offered.
He didn't look the stranger in the eyes. He didn't care. He didn't own the chair anyway.

He went on reading. As his eyes swerved the pages he could sense the stranger's eyes glued on him. The nascent irritation were starting to grow, but he thought it would be wise to hold his temper, one that would  trigger bludgeoning a pretty face. He inhaled and focused on a new chapter of James Patterson's The Jester.

"You are so serious. I bet you look older than your age" the stranger smilingly said as the fingers tapping the table in a sort of rhythm.

He's used to be mistaken for a dead serious, but the comment on his age was the very first. He smiled and said "i know i look older than my age. It's my business no one else's."

"Now you're talking. Let me guess how old you are."

"Sure you can guess" he dared.

"Twenty-three."

"First attempt failed."

"Twenty-two."

"So is the second."

"Then it's twenty-three."

"Higher."

"Alright. I am sure it's twenty-five."

He smiled, picked his backpack and said, "You are not as wise as i expected. I was born in 1981. Now do the math." 

Then he left.

the end

Water puts out fires. So does wind. So does silence.

people learn to lie

I waited for ages for signs if I could be in a relationship again. Of course pain was the reason why. My heart once was weak and my mind was gullible and somebody told me “I love you” but didn't mean it. So I quit on loving. 

Quitters don’t win—sure is a proven adage, but it has become a cliché with less credibility. Thus it's all wrong agreeing with it all the time. When I told myself my heart had to convalesce and decided to cease from giving special attention to supposed “special people,” I felt more secured. Thus, quitting doesn’t always mean losing. It also means protecting oneself; shielding the heart from the threats of decisive tongues and cunning gestures.  You see, quitting cuts both ways. But these were mere realizations. People are stubborn so realizations don’t matter. 

And history attempts to repeat itself. Somebody came but I’d learned to lie. 

So I went and played the field—clinging onto the slightest hope I would run into someone then friction follows. Many a times i would guess it happened but would later realize that I was kidding myself again. It’s indeed not easy to compel the heart to give what it doesn’t have. But life runs like a wheel. I met someone and my emotional bank gained unexpected interest. I was finally ready to be in a relationship again. 

But history repeats itself. And all people learn to lie.

unwanted law

“Anything that can go wrong will go wrong” states the Murphy’s Law. Quoted that from Wikipedia, and I personally declare that this is more of a fact than a mere adage as many people claim. This declaration is triggered by my personal encounters with situations twinned with the said law—of course my assessment to such situations is also subjective. I am not soliciting anyone’s approval nor disapproving anyone’s opinion. Oh, well my purpose is not to come up with a scholarly article for the subject, but to share my engagements with it. I am listing some of which and you are more than welcome to see for yourself if you have gone through the same.

1. FYI: I am living in a studio-type flat with two fellow text messaging addicts. So it will sound ironic if I said, “network coverage inside is scarce as hen’s teeth.” There are certain spots in the house where we place our mobile phones to receive messages and calls. But we have to be out of the building or race to the rooftop when someone’s giving a ring, because answering the call inside would mean talking to Ms. Silence. Difficult as it may sound, I have been accustomed to it but it still irritates me each time I wait for ages waiting for a call before taking a shower, and just when I’m all wet, my phone rings like it doesn’t have plan to stop.

2. Have you gone shopping and fell in love with a shirt and rushed to the fitting room to try it on but found it unflattering? Thus, you looked for another size and your preferred color but failed to find one? And when you asked for the sales associate for assistance all he/she could tell was: “sorry, this size isn’t available” or “sorry, that color isn’t in store”? 

4. I’m not into rubbing any on my face, but back in 2009, I worked for a government agency and was compelled to put on face powder. My boss even bought me a canister of face powder so I could give no reason for not applying some. But after weeks of using the powder, pimples, one by one, mushroomed on my face. So my boss again bought me a facial lotion that according to her, would prevent pimples. I used the product and glad that it was surprisingly effective. After a month or so, I had to buy a new one. But I almost visited all stores where I could possibly get the product and ended up empty handed. Until I finally learned that the product doesn’t circulate in the market anymore! What a bummer! But let me clarify that it was not the reason I quit the job. 

5. Cancelled an appointment or did not go to work due to sickness? Done it many times. When the unwanted feeling is nascent, you’re kind of skeptic texting your boss that you can’t make it to the office. And when you think you have to see a doctor and texted your boss about it, your boss left his/her cellphone at home. And the worse, you went to see your doctor and by the time you get to the clinic you suddenly felt better. So again, you decided to cancel the check up and as you got home you didn’t feel better again. 

(subject to editing)